Reisverslag 2025

Kijk hieronder  naar berichten van de reis in september 2025

Vanmorgen hadden we iets meer tijd, de kerkdienst begon pas om 11.00u, dus we konden na ons ontbijt, uiteraard weer bij de Spar, een rondje maken over de markt. Veel mensen, heel veel spullen en heel veel voedsel producten, er was niet direct iets bij wat we nodig hadden. Na een ritje van zo’n 20 minuten kwamen we aan bij de kerk van predikant Sandor Orban. Zijn vrouw ontving ons hartelijk en ook hier was weer een tolk aanwezig, gelukkig! In de kerk ontmoetten we Sandor zelf, we werden op de voorste rij uitgenodigd en de dienst begon. Bijzonder om een dienst mee te maken waar je werkelijk geen woord van verstaat (behalve het woord Amen) terwijl toch vrij zeker is dat woorden als God, Jezus, Heilige Geest voorbij gekomen moeten zijn. Meezingen konden we wel, de melodieën waren bekend en de tekst lazen we uit een liedboek.
Wat natuurlijk gelijk opviel, was het ontbreken van de mannen tussen de 18 en 60 jaar, allemaal gevlucht of naar het front. Ook vertelde men dat er veel gezinnen gevlucht zijn, zodat in de kerk veel plekken leeg zijn en in het dorp veel huizen leeg staan, verdrietig. Aan het eind van de dienst werd Tineke uitgenodigd een paar woorden te spreken, wat ze natuurlijk voortreffelijk deed. We kregen ieder een fles wijn aangeboden, ook bijzonder, en werden gevraagd in een rijtje bij de uitgang van de kerk te gaan staan, zodat alle kerkleden ons een hand konden geven. Een klein beetje ongemakkelijk voelde dat wel, maar de vriendelijkheid van de mensen maakte het helemaal goed. Toen was het tijd voor een heerlijke lunch bij de predikant en zijn vrouw thuis, dat was een zinvol en nuttig, maar ook gezellig samenzijn. Ook hier weer, naast vrolijke verhalen, verdrietige en moeilijke ervaringen waar ze mee te maken hebben. Zoals bv het huwelijk van hun dochter, die nu in Hongarije woont, waarbij Sandor zelf niet aanwezig kon zijn, omdat hij de grens niet over mag.
Naast het huis staat een gebouw waar, ook hier weer, maaltijden gekookt en uitgedeeld worden. Verder wordt het gebruikt voor jeugdgroepen, vieringen en andere kerkelijke activiteiten. Hier is in het verleden ook een bijdrage aan geleverd door Diaconea. Dit was ons laatste bezoek en hiermee sluiten we deze bijzondere, intensieve, mooie dagen af. In onze gedachten en herinneringen gaan de mensen die we ontmoet hebben mee. We blijven ons voor hen inzetten en dragen hen op aan onze God, die nooit verlaat wat zijn hand begon!
Flexibel als we zijn, gooiden we het programma van vanmorgen om, en gingen eerst op bezoek bij een huis voor ouderen. We hadden dit in eerste instantie voor de zondagmiddag gepland, maar dit kwam
hier beter uit. We ontmoetten daar het echtpaar dat met vrijwilligers liefdevol voor zeven inwonende ouderen zorgt, een aantal van hen zijn bedlegerig en hebben veel zorg nodig. Een in de buurt wonende Nederlandse vrouw kwam om te vertalen, dat was erg fijn. Zij is met een Russische man getrouwd, en we kregen iets mee van de uitdagingen waar zij op hun plek weer mee te maken krijgen.
Ook hier weer veel armoede en een groot gebrek aan middelen om alles te bekostigen. Het bezoek duurde langer dan verwacht en we moesten ons haasten om naar het volgende adres te gaan, op de koffie bij Anja. Zij heeft een aantal jaar geleden een schooltje opgericht bij haar thuis, waarbij ook mensen van Diaconea geholpen hebben de school en speelplaats in te richten. Het zag er allemaal erg leuk en kindvriendelijk, en ook hier weer heel opgeruimd uit. Intussen werden in de gaarkeuken bij de kerk, oa door Warsja, de man van Anja, maaltijden bereid en uitgedeeld aan zo’n 500 mensen, en dat vijf keer per week. Zoveel en steeds meer mensen die dit nodig hebben om te overleven. Ongelooflijk, hoe gemotiveerd en enthousiast de vrijwilligers dit klaarmaken en zoveel ze kunnen zorgen voor hun naasten. De predikant van deze kerk leidde ons rond door het gebouw met kerkzaal en gastenverblijf: ‘ in mijn Bijbel staat dat we hen die hongerig zijn moeten voeden, en met hulp van God doen we dat.’ In de middag bezochten we nog twee predikanten, Murza Slavik, hij woont met zijn gezin wat noordelijker, en daarna Gyuala Cserniga, dichterbij onze uitvalsbasis. Hier konden we weer een granny bezoeken, een vriendelijke, open vrouw, die geen tijd had gehad iets voor ons klaar te maken (van haar armoede) en zich daar uitgebreid voor verontschuldigde. Het leven is moeilijk voor hen, zo hoorden we ook hier. Veel te weinig middelen om plannen uit te voeren, of het nodige aan te schaffen voor de gemeente leden en, mn bij eerstgenoemde predikant, de voortdurende oorlogsdreiging. Het luchtalarm gaat bij hen iedere nacht af. We maken lange dagen hier, maar wat zijn we onder de indruk van de moed van deze mensen en hun geweldige inzet voor mensen in nood. Eén van hen verwoordde het mooi: ‘wij zijn van een andere wereld!’
Vanmorgen zijn we, lekker uitgerust, weer op pad gegaan. Na een kop koffie en een broodje bij de Spar gingen we eerst op bezoek bij het DCO (Diaconaal Coördinatie Centrum). Bij dit centrum werden in de afgelopen jaren de kerstpakketten ingepakt. Nagy Bela, directeur, vertelde ons dat het niet meer mogelijk is dit voort te zetten. Er zijn helaas te weinig vrijwilligers die mee kunnen helpen, ivm de oorlog. Men is gevlucht of ondergedoken vanwege het risico om opgepakt te worden. Een verhaal wat we helaas vaker hoorden vandaag. Na overleg besloten we de predikanten te vragen of zij mogelijkheden zagen het nu zelf in hun eigen gemeente te gaan regelen. Dat bleek geen probleem voor zover we de predikanten nu gesproken hebben. Ons volgende bezoek was bij Istvan Meszar, waar we een heerlijke lunch, gemaakt door zijn vrouw en dochter, voorgeschoteld kregen. Na de lunch nam hij ons mee om drie granny’s te bezoeken. Dit waren ontroerende en indrukwekkende ontmoetingen. Eén van de granny’s kwam ons tegemoet fietsen op een heuse Gazelle fiets! We kregen een rondleiding door de school en de daarbij horende keuken, oa opgeknapt met geld ingezameld door Diaconea. Hierna was het tijd voor een bezoek aan de volgende predikant, Tibor Homoki en zijn vrouw Angelica.  Ook daar werden we heel hartelijk ontvangen en bezochten weer een aantal granny’s. Tibor en Angelica verzorgen twee keer in de week een maaltijd voor zo’n 30 mensen uit de gemeente. Verder zorgen ze voor mensen die hulp nodig hebben en zijn betrokken bij de school, waar ze naast wonen. Schrijnende verhalen hoorden we over families die uit elkaar gescheurd zijn, geld gebrek en mensen die alleen zijn en helemaal aan zichzelf zijn overgeleverd. We zien wat het werk van Diaconea voor de mensen betekent en zijn onder de indruk van hun kracht en Godsvertrouwen.
Na een lange reis kwamen we tegen de avond aan in het hotel. Bij de grens, die we lopend overgingen, kwamen we terecht tussen een grote groep orthodoxe joden. Zij waren op weg naar een stad in de buurt van Kiev, waar ze het joods nieuwjaar gaan vieren. Ze deden nog even een dansje om de wachttijd te verkorten, mooi om te zien. Met een briefje in de hand met onze, door een militair opgeschreven, naam en paspoort nummer, passeerden we de paspoortcontrole. Er kwamen wat stempels op het briefje en we konden het weer inleveren. De bedoeling hiervan ontging ons, maar blijkbaar gaat dat hier zo. ’s Avonds hadden we een ontmoeting met Anja en Warsja, we hebben samen gegeten en gesproken over hoe hun leven er op dit moment uitziet, in deze oorlogstijd en de gevolgen daarvan voor hen. Een indrukwekkend, maar ook mooi en bemoedigend gesprek. Zij leggen hun leven in Gods hand, als Hij er niet zou zijn, wat moeten we dan beginnen! Iets daarvan voelen wij ook, nu we hier zijn, al is de oorlog op dit moment, op deze plek (nog) niet zichtbaar voor ons.

Hartelijke groeten

Naar Oekraïne

Donderdag 18 september (2025) zullen Tineke, Barrie en Frank een reis maken namens Diaconea naar een aantal bevriende gemeenten en predikanten in Oekraïne. Zij zullen onder andere een aantal ouderen van het Adopt a granny- project bezoeken en de predikanten.  Op maandag 22 september hopen ze terug te keren. We bidden voor een goede reis, die ter bemoediging mag zijn voor de mensen in Oekraïne.

Op deze pagina worden de laatste foto’s en informatie gedeeld

Reisverslag 2024

Kijk hieronder  naar de reisvlogs en berichten van de reis in 2024

Dank voor de support en het meeleven met de reizigers!
De laatste vlog is toegevoegd en het was een goede reis waarbij ze veel indrukken hebben opgedaan. Dankbaar voor de goede contacten met mensen en dominees aldaar. Via de facebookpagina en de website houden we jullie op de hoogte van de (geplande) projecten en acties. Wil je meer informatie over projecten? Mail ons. Granny’s of andere projecten financieel ondersteunen?Klik dan hier.

Vlog update dag 3

Hieronder de vlog met daarin de updates van dag 3. Ze zijn op bezoek geweest bij verschillende gemeentes en daarbij indrukwekkende gesprekken gevoerd. Ook hebben ze Granny’s van het project: ‘Adopt a granny’  bezocht. In de vlog komt dominee Sador Köröszi aan het woord met woorden van dank en bemoedigende woorden voor ons.

Ze zijn inmiddels begonnen aan hun terugreis en hopen vanavond weer op Nederlandse bodem te zijn.

Eerste dag in Oekraïne

Ze hebben een goede reis gehad en gelukkig zijn ze veilig aangekomen in Oekraïne. Vandaag hebben ze het ouderenhuis bezocht en enkele granny’s van het project; adopt a granny. Ze hebben samen met Anja gegeten, een bekend contact aldaar. Voor meer informatie en foto’s van deze eerste dag, bekijk de vlog van Jouke.

Naar Oekraïne

Donderdag 5 oktober (2023) zullen Tineke Postuma, Henk Prins, Ans Visscher en Jouke Postuma een reis maken namens Diaconea naar een aantal bevriende gemeenten en predikanten in Oekraïne. Het is na de noodhulp reis van vorig jaar weer de eerste reis die kant op. Het renovatieproject in Akli zullen ze o.a. bezoeken, evenals een aantal ouderen van het Adopt a granny-project. Zij hopen op zondag 8 oktober terug te keren. We bidden voor een goede reis, die ter bemoediging mag zijn voor de mensen in Oekraïne.

Op deze pagina worden de laatste foto’s en informatie gedeeld.